سازنده، عملگر "new"

سینتکس معمولی {…} اجازه ساخت یک شیء را می دهد. اما غالبا ما نیاز داریم که شیء های متشابه زیادی ایجاد کنیم، مثل چند کاربر یا آیتم های منو و…

این می تواند با استفاده از تابع های سازنده و عملگر new انجام شود.

تابع سازنده

تابع های سازنده از لحاظ فنی همان تابع های معمولی هستند. با این حال دو قرارداد وجود دارد:

1. آنها با حرف بزرگ انگلیسی نامگذاری می شوند.
2. آنها باید فقط با عملگر new اجرا شوند.

برای مثال:

function User(name) {
  this.name = name;
  this.isAdmin = false;
}

let user = new User("Jack");

alert(user.name); // Jack
alert(user.isAdmin); // نادرست

زمانی که یک تابع با new اجرا می شود، مراحل زیر را انجام می دهد:

1. یک شیء خالی جدید ساخته می شود و به this اختصاص می یابد.
2. بدنه ی تابع اجرا می شود. معمولا this را تغییر می دهد، ویژگی های جدید را به آن اضافه می کند.
3. مقدار this برگردانده می شود.

به عبارتی دیگر، new User(...) چیزی مانند این را انجام می دهد:

function User(name) {
  // this = {};  (به صورت ضمنی)

  // ویژگی ها را به this اضافه میکند
  this.name = name;
  this.isAdmin = false;

  // return this;  (به صورت ضمنی)
}

پس let user = new User("Jack") نتیجه مشابهی مانند کد زیر را می دهد:

let user = {
  name: "Jack",
  isAdmin: false
};

حالا اگر ما بخواهیم که user های دیگری بسازیم، می توانیم new User("Ann")، new User("Alice") و … را صدا بزنیم. این کار بسیار کوتاه تر از استفاده همیشگی از literal ها است، و همچنین برای خواندن آسان است.

این هدف اصلی سازنده ها است – پیاده سازی کد قابل استفاده مجدد ساخت شیء.

بیایید دوباره به این موضوع اشاره کنیم – از لحاظ فنی، هر تابعی می تواند به عنوان سازنده استفاده شود. به این معنی که: هر تابعی می تواند با new اجرا شود، و الگوریتم بالا را اجرا کند. “حرف اول بزرگ انگلیسی” یک قرارداد عمومی است، تا این موضوع را که یک تابع باید با new اجرا شود را شفاف سازی کند.

// create a function and immediately call it with new
let user = new function() {
  this.name = "John";
  this.isAdmin = false;

  // ... کد های دیگر برای ساخت user
  // شاید شامل منطق و دستورالعمل پیچیده ای باشد
  // متغیرهای محلی و...
};

سازنده هایی با سینتکس دوگانه: new.target

درون یک تابع، ما می توانیم چک کنیم که همراه با new صدا زده شده یا بدون آن، با استفاده از ویژگی new.target.

آن(new.target) برای مواقعی که تابع به صورت معمولی صدا زده می شود undefined است و درصورتی که همراه با new صدا زده شود برابر با تابع است:

function User() {
  alert(new.target);
}

// بدون "new":
User(); // undefined

// همراه با "new":
new User(); // function User { ... }

از آن می توان استفاده کرد تا هم صدا زدن تابع با new و هم صدا زدن معمولی تابع به یک شکل کار کنند. یعنی اینکه شیء متشابه بسازند:

function User(name) {
  if (!new.target) { // اگر تو مرا بدون new اجرا کنی
    return new User(name); // ... من new را برای تو اضافه میکنم
  }

  this.name = name;
}

let john = User("John"); // فراخوانی را به new User هدایت میکند
alert(john.name); // John

این شیوه بعضی اوقات درون کتابخانه ها استفاده می شود تا سینتکس را منعطف تر کند. با این روش شاید مردم تابع را همراه با یا بدون new صدا بزنند، و آن همچنان کار میکند.

اگرچه شاید خوب نباشد همه جا استفاده شود، چون حذف کردن new مقداری از واضح بودن اینکه چه چیزی در حال رخ دادن است کم میکند. همراه با new همه ما میدانیم که شیء جدیدی در حال ساخته شدن است.

برگرداندن از سازنده ها

معمولا، سازنده ها دستور return ندارند. وظیفه آنها این است که تمام چیزهای ضروری را داخل this بریزند، و آن(this) تبدیل به نتیجه می شود.

اما اگر دستور return وجود داشته باشد، سپس قاعده ساده است:

• اگر return همراه با شیء صدا زده شود، سپس شیء به جای this برگردانده می شود.
• اگر return همراه با یک primitive صدا شده شود، نادیده گرفته می شود.

به عبارتی دیگر، return همراه با یک شیء همان شیء را برمیگرداند، در دیگر موارد this برگردانده می شود.

برای مثال، اینجا return با برگرداندن یک شیء this را نادیده میگیرد:

function BigUser() {

  this.name = "John";

  return { name: "Godzilla" };  // <-- این شیء را برمیگرداند
}

alert( new BigUser().name );  // Godzilla, آن شیء را نتیجه داد

و اینجا هم یک مثال با یک return خالی داریم (یا می توانستیم بعد از آن یک primitive بگذاریم، فرقی ندارد):

function SmallUser() {

  this.name = "John";

  return; // <-- this را برمیگرداند
}

alert( new SmallUser().name );  // John

معمولا سازنده ها دستور return ندارند. اینجا ما این رفتار خاص برگرداندن شیءها را تنها برای کامل بودن خاطر نشان کردیم.

let user = new User; // <-- بدون پرانتز
// مشابه است با
let user = new User();

متدها در سازنده

استفاده از تابع های سازنده برای ساخت شیءها انعطاف زیادی به ما میدهد. تابع سازنده ممکن است پارامترهایی داشته باشد که تعیین میکند چگونه شیء ساخته شود، و چه چیزی داخل آن قرار داده شود.

قطعا ما می توانیم علاوه بر ویژگی ها، متدها را هم به this اضافه کنیم.

برای مثال، new User(name) که در زیر قرار دارد یک شیء میسازد که به آن name و متد sayHi داده شده است:

function User(name) {
  this.name = name;

  this.sayHi = function() {
    alert( "My name is: " + this.name );
  };
}

let john = new User("John");

john.sayHi(); // My name is: John

/*
john = {
   name: "John",
   sayHi: function() { ... }
}
*/

برای ساخت شیءهای پیچیده، یک سینتکس پیشرفته تر، کلاس ها، وجود دارد که ما بعدا آن را پوشش می دهیم.

خلاصه

• تابع های سازنده، یا به اختصار، سازنده ها، تابع هایی معمولی هستند، اما یک توافق عمومی وجود دارد که آنها را با حرف بزرگ انگلیسی نامگذاری کنیم.
• تابع های سازنده باید تنها با new صدا زده شوند. چنین صدا زدنی به ساخت یک this خالی در آغاز و برگرداندن پر شده ی آن در پایان اشاره می کند.

ما می توانیم از تابع های سازنده برای ساخت چند شیء متشابه استفاده کنیم.

جاوااسکریپت تابع های سازنده را برای بسیاری از شیءهایی که درون زبان ساخته شده اند فراهم میکند: مثل Date برای زمان ها، Set برای set ها و بقیه که ما مطالعه آنها را در نظر داریم.