متد‌های پروتوتایپ، اشیاء بدون __proto__

در فصل اول این بخش، اشاره کردیم که متدهای مدرنی برای راه‌اندازی یک پروتوتایپ وجود دارد.

تنظیم کردن یا خواندن پروتوتایپ با obj.__proto__ قدیمی و تا حدی منسوح در نظر گرفته می‌شود (به بخش “ضمیمه B” استاندارد جاوااسکریپت جابجا شده است، یعنی فقط برای مرورگرها است).

متدهای جدید برای دریافت/تنظیم پروتوتایپ این‌ها هستند:

• Object.getPrototypeOf(obj) – [[Prototype]] مربوط به obj را برمی‌گرداند.
• Object.setPrototypeOf(obj, proto) – [[Prototype]] مربوط به obj را روی proto قرار می‌دهد.

تنها استفاده __proto__، که ناپسند نیست، استفاده از آن به عنوان یک ویژگی هنگام ایجاد یک شیء است: {__proto__: ...}.

اگرچه یک متد خاص برای این کار هم وجود دارد:

• Object.create(proto, [descriptors]) – یک شیء خالی با تنظیم proto داده شده به عنوان [[Prototype]] و توصیف‌کننده‌های ویژگی اختیاری ایجاد می‌کند.

برای مثال:

let animal = {
  eats: true
};

// به عنوان پروتوتایپ animal ایجاد یک شیء جدید با
let rabbit = Object.create(animal); // است {__proto__: animal} با

alert(rabbit.eats); // true

alert(Object.getPrototypeOf(rabbit) === animal); // true

Object.setPrototypeOf(rabbit, {}); // نمونه اولیه خرگوش را به {} تغییر می‌دهد

Object.create کمی قدرتمندتر است چون یک آرگومان دوم اختیاری دارد: توصیفگرهای ویژگی.

ما می‌توانیم ویژگی‌های اضافی را برای شیء جدید در آنجا ارائه دهیم، مانند این:

let animal = {
  eats: true
};

let rabbit = Object.create(animal, {
  jumps: {
    value: true
  }
});

alert(rabbit.jumps); // true

توصیفگرها به همان قالبی هستند که در فصل پرچم‌های ویژگی و توصیف‌کننده‌ها توضیح داده شد.

می‌توانیم از Object.create برای انجام شبیه‌سازی شیء استفاده کنیم که بهتر از کپی کردن ویژگی‌ها در for..in است:

let clone = Object.create(
  Object.getPrototypeOf(obj), Object.getOwnPropertyDescriptors(obj)
);

این فراخوانی یک کپی واقعاً دقیق از obj می‌سازد، شامل همه ویژگی‌ها: قابل شمارش و غیرقابل شمارش، ویژگی‌های داده و تنظیم‌کننده‌ها/دریافت‌کننده‌ها – همه چیز، و با [[Prototype]] صحیح.

تاریخچه مختصر

راه‌های زیادی برای مدیریت [[Prototype]] وجود دارد. چگونه این اتفاق افتاد؟ چرا؟

ارث‌بری پروتوتایپی از زمان ایجاد زبان در آن وجود داشت اما راه‌های مدیریت آن طی زمان نمو کردند.

• ویژگی "prototype" یک تابع سازنده از زمان‌های بسیار قدیم کار کرده است. این قدیمی‌ترین راه برای ایجاد شیءهایی با پروتوتایپ تعیین شده است.
• بعداً، در سال 2012، Object.create در استاندارد ظاهر شد. توانایی ایجاد شیءها با یک پروتوتایپ داده شده را می‌دهد، اما توانایی دریافت/تنظیم آن را فراهم نمی‌کند. بنابراین مرورگرها دسترسی غیر استاندارد __proto__ را پیاده‌سازی کردند که به کاربر اجازه می‌داد در هر زمان یک پروتوتایپ را دریافت/تنظیم کند.
• بعداً، در سال 2015، Object.setPrototypeOf و Object.getPrototypeOf به استاندارد اضافه شدند تا عملکردی مشابه __proto__ داشته باشند. از آنجایی که __proto__ به طور عملی در همه‌جا پیاده سازی شد، به نوعی منسوخ شد و به ضمیمه B استاندارد راه یافت، یعنی: اختیاری برای محیط‌های غیر مرورگر.
• بعدأ، در سال 2022، استفاده از __proto__ درون شیءهای لیترال {...} به طور رسمی مجاز دانسته شد (از ضمیمه B خارج شد) اما نه به عنوان دریافت‌کننده/تنظیم‌کننده obj.__proto__ (هنوز در ضمیمه B است).

چرا تابع‌های getPrototypeOf/setPrototypeOf جایگزین __proto__ شدند؟

چرا __proto__ تقریبا توان‌بخشی شده و استفاده از آن در {...} مجاز شد اما نه به عنوان دریافت‌کننده/تنظیم‌کننده؟

به زودی جواب را خواهیم گرفت.

اشیاء "بسیار ساده".

همانطور که می‌دانیم، اشیاء می‌توانند به عنوان آرایه‌های انجمنی برای ذخیره جفت‌های کلید/مقدار استفاده شوند.

…اما اگر بخواهیم کلیدهای ارائه شده توسط کاربر را در آن ذخیره کنیم (مثلاً یک فرهنگ لغت وارد شده توسط کاربر)، می‌توانیم یک اشکال جالب را ببینیم: همه کلیدها به جز "__proto__" به خوبی کار می‌کنند.

این مثال را بررسی کنید:

let obj = {};

let key = prompt("کلید چیست؟", "__proto__");
obj[key] = "یک مقدار";

alert(obj[key]); // [object Object], not "یک مقدار"!

در اینجا، اگر کاربر __proto__ را تایپ کند، انتساب در خط 4 نادیده گرفته می‌شود!

این می‌تواند قطعا برای یک غیر توسعه‌دهنده شوکه کننده باشد اما برای ما بسیار قابل فهم است. ویژگی __proto__ خاص است: باید یک شیء یا null باشد. یک رشته نمی‌تواند به یک پروتوتایپ تبدیل شود. به همین دلیل است که انتساب یک رشته به __proto__ نادیده گرفته می‌شود.

اما ما قصد اجرای چنین رفتاری را نداشتیم، درست است؟ ما می‌خواهیم جفت‌های کلید/مقدار را ذخیره کنیم، و کلید با نام "__proto__" به درستی ذخیره نشده است. پس این یک اشکال است!

در اینجا عواقب آن وحشتناک نیست. اما در موارد دیگر ممکن است ما شیءها را به جای رشته‌ها در obj ذخیره کنیم و سپس پروتوتایپ ممکن است واقعاً تغییر کند. در نتیجه، اجرا به روش‌های کاملاً غیرمنتظره اشتباه می‌شود.

بدتر از آن – معمولاً توسعه دهندگان اصلاً به چنین امکانی فکر نمی‌کنند. این امر باعث می‌شود تا متوجه چنین اشکالاتی سخت و حتی آنها را به آسیب پذیری تبدیل کند، به خصوص زمانی که جاوااسکریپت در سمت سرور استفاده می‌شود.

موارد غیرمنتظره در زمان مقداردهی به obj.toString، که یک تابع درون‌ساخت است ممکن است رخ دهد.

چگونه می توانیم از این مشکل جلوگیری کنیم؟

ابتدا، می‌توانیم به جای اشیاء ساده، از Map برای ذخیره‌سازی استفاده کنیم، سپس همه چیز خوب است.

let map = new Map();

let key = prompt("What's the key?", "__proto__");
map.set(key, "some value");

alert(map.get(key)); // "some value" (as intended)

…اما سینتکس Object به دلیل خلاصه‌تر بودن، خوش‌آیندتر است.

خوش‌بختانه ما می‌توانیم از شیءها استفاده کنیم چون سازندگان زبان درباره این مشکل مدت‌ها پیش فکر کرده‌اند.

همانطور که می‌دانیم، __proto__ ویژگی یک شیء نیست، بلکه یک ویژگی اکسسر به Object.prototype است:

بنابراین، اگر obj.__proto__ خوانده یا تنظیم شود، گیرنده/تنظیم کننده مربوطه از پروتوتایپ آن فراخوانی می‌شود و [[Prototype]] را می‌گیرد.

همانطور که در ابتدای این بخش آموزشی گفته شد: __proto__ راهی برای دسترسی به [[Prototype]] است، این خود [[Prototype]] نیست.

حال اگر قصد داشته باشیم از یک شیء به عنوان آرایه انجمنی استفاده کنیم و از چنین مشکلاتی خلاص شویم، می‌توانیم با یک ترفند کوچک این کار را انجام دهیم:

let obj = Object.create(null);
// obj = { __proto__: null } :یا

let key = prompt("کلید چیست؟", "__proto__");
obj[key] = "یک مقدار";

alert(obj[key]); // "یک مقدار"

Object.create(null) یک شیء خالی فاقد پروتوتایپ ایجاد می‌کند ([[Prototype]] برابر با null است):

بنابراین، هیچ گیرنده/ تنظیم کننده ارثی برای __proto__ وجود ندارد. اکنون به عنوان یک ویژگی داده معمولی پردازش می‌شود، بنابراین مثال بالا درست کار می‌کند.

چنین اشیایی را می‌توانیم اشیاء «بسیار ساده» یا «فرهنگی خالص» بنامیم، زیرا آنها حتی از شیء ساده معمولی {...} ساده‌تر هستند.

یک نقطه ضعف این است که چنین اشیایی فاقد هرگونه متد شیء داخلی هستند، به عنوان مثال. toString:

let obj = Object.create(null);

alert(obj); // (toString نبود) ارور

… اما این معمولا برای آرایه های انجمنی خوب است.

توجه داشته باشید که اکثر متدهای مرتبط با شیء، Object.something(...) هستند، مانند Object.keys(obj) – آنها در پروتوتایپ نیستند، بنابراین آنها به کار بر روی چنین اشیایی ادامه می‌دهند:

let chineseDictionary = Object.create(null);
chineseDictionary.hello = "你好";
chineseDictionary.bye = "再见";

alert(Object.keys(chineseDictionary)); // hello,bye

خلاصه

• برای ایجاد یک شیء با پروتوتایپ تعیین شده، از این‌ها استفاده کنید:

  • سینتکس لیترال: { __proto__: ...}، اجازه می‌دهد که چند ویژگی تعیین کنیم
  • یا Object.create(proto, [descriptors])، اجازه می‌دهد که توصیف‌کننده‌های ویژگی را تعیین کنیم.

• متدهای مدرن برای دریافت/تنظیم پروتوتایپ این‌ها هستند:

  • Object.getPrototypeOf(obj) – [[Prototype]] را از obj برمی‌گرداند (همانند دریافت‌کننده __proto__).
  • Object.setPrototypeOf(obj, proto) – [[Prototype]] obj را روی proto تنظیم می‌کند (همانند تنظیم‌کننده __proto__).

• دریافت/تنظیم پروتوتایپ با استفاده از __proto__ درون‌ساخت پیشنهاد نمی‌شود و هم اکنون در زمینه B مشخصات زبان است.

• همچنین شیءهای بدون پروتوتایپ را پوشش دادیم که با Object.create(null) یا {__proto: null} ایجاد می‌شود.

  این شیءها به عنوان فرهنگ لغت استفاده می‌شوند تا هر کلیدی را ذخیره کنند (احتمالا کلیدی که توسط کاربر تولید شود).

  به طور طبیعی، شیءها متدهای درون‌ساخت و __proto__ دریافت‌کننده یا تنظیم‌کننده را از Object.prototype ارث‌بری می‌کنند که کلیدهای متناظر را «اشغال» می‌کنند و احتمالا باعث ایجاد عوارض جانبی می‌شوند. با پروتوتایپ null شیءهای در حقیقت خالی هستند.